کافئین یک مادهٔ شیمیایی خوراکی است که در گیاهان گوناگونی از جمله قهوه، کاکائو، کولا و چای یافت می‌شود و نوعی داروی محرک است که می‌تواند از خوابیدن جلوگیری کند.
اولین بار یک شیمی دان آلمانی به نام فردریک فرداناند رانج توانست در سال 1819م کافئین را از مواد حاوی آن جدا سازی نماید. البته گفته ها حاکی از آن است که او این کار را به تحریک فردی به نام ژوهان وولف گنگ وان گوته انجام داد.
به گفته مورخان، سال 2737 قبل از میلاد، بشر برای اولین‌بار تهیه و نوشیدن چای را آغاز کرد. طبق گزارش‌ها، قهوه سالها بعد توسط یک چوپان اتیوپیایی کشف شد. نوشابه‌های کافئین‌دار در اواخر دهه 1800 به بازار آمدند و پس از مدت کوتاهی نوشیدنیهای انرژی‌زا به بازار معرفی شدند. امروزه 80٪ از جمعیت جهان هر روز یک محصول کافئین‌دار مصرف می‌کنند و این تعداد برای بزرگسالان در آمریکای شمالی به 90٪ می‌رسد.
این مولکول یک آلکالوئید طبیعی معمولی است که توسط یک حلقه پیریمیدیندیون (حلقه 6 عضو با 2 اتم نیتروژن) و یک حلقه ایمیدازول (5 عضو با 2 اتم نیتروژن) تشکیل شده است.
کافئین نوعی ماده آلکالوئیدی است که به طور طبیعی در برخی مواد غذایی از جمله دانه قهوه، چای، دانه کاکائو و… یافت می شود. این ماده را به برخی انواع نوشیدنی از جمله نوشابه اضافه می کنند.
کافئین یک آلکالوئید از خانواده متیل‌گزانتین‌ها است که خواص آن به تئوفیلین و تئوبرومین هم شبیه است.
کافئین خالص، به صورت پودر نرم ،بی بو ، سفید رنگ ، براق و تلخ می‌باشد.
کافئین پرمصرف‌ترین ماده دارویی سایکو اکتیو در میان انسان‌ها به‌شمار می‌رود که تقریباً ۹۰ درصد انسان‌ها به‌طور روزانه از آن استفاده می‌کنند.
افزایش متابولیسم بدن، تحریک سیستم اعصاب مرکزی و افزایش میزان هوشیاری و آگاهی محیطی از مهم‌ترین آثار کافئین است.
نقطه جوش آن ۲۳۸ درجه سانتیگراد و نقطه ذوب آن ۱۷۸ درجه سانتیگراد است.
وزن مخصوص کافئین ۲/۱ است. 1.2 g·cm-3
PH آن ۹/۶ می‌باشد.
چگالی آن هم ۷/۶ است.
منبع اصلی کافئین بین مواد غذایی مختلف، دانه قهوه می‌باشد.
یک دوز کافئین تقریباً ۱۰۰ میلی‌گرم است که ۱۵۰ میلی لیتر نوشیدنی قهوه یا یک عدد قرص کافئین، حاوی این مقدار کافئین می‌باشد.
قهوه‌ها از نظر میزان کافئین بسیار باهم متفاوتند. یک فنجان قهوه می‌تواند بین ۷۵ تا ۲۵۰ میلی‌گرم کافئین داشته باشد.
چای سیاه نسبت به قهوه حاوی کافئین کمتری است که البته به روش دم کردن آن بستگی دارد.
چای سبز خیلی کم کافئین دارد.
نوشابه‌ها معمولاً کمتر از قهوه کافئین دارند، اما برخی نوشابه‌های انرژی‌زا خیلی زیاد کافئین دارند . (در تهیه نوشیدنیهای غیر الکلی، میزان کافئین موجود در آنها توسط سازندگان به دقت کنترل می‌شود. معمولاً هر چه میزان کافئین این نوع نوشیدنیها بالاتر باشد، محبوبیت آنها بیشتر می‌شود)
کافئین که با نام IUPAC به نام های 1 ، 3 ، 7-تری متیلپورین-2،6-دیون نیز شناخته می شود، دارای فرمول شیمیایی C8H10N4O2 است. کافئین در غذاها و نوشیدنی های رایج که هر روز مانند قهوه و چای مصرف می کنیم وجود دارد. برگهای قهوه و چای حاوی حداکثر 5٪ کافئین موجود در آنها است. در آزمایشگاه های شیمیایی، کافئین با واکنش بین دی متیل اوره و اسید مالونیک تهیه می شود.
اگر شما هم برای بیدار شدن و انجام کارهای یک روز پرمشغله نیاز به نوشیدن یک فنجان قهوه یا نوشیدنی کافئین‌دار دارید، بدانید تنها نیستید. روزانه حدود ۹۰ درصد انسان‌ها از خوردن این ماده شیمیایی لذت می‌برند. کافئین ماده‌ای است که در قهوه، کاکائو، دانه و میوه‌های تعدادی از گیاهان و نوشیدنیهای انرژی‌زا مثل نوشابه وجود دارد.
این ماده که به صورت خام پودری سفید رنگ و با طعم تلخ است، سیستم عصبی مرکزی را تحریک می‌کند. مصرف این ماده با دوز پایین، برای سلامت بدن و روان مفید و باعثتقویت حافظه می‌شود اما در صورت زیاده‌روی عوارضی مانند تپش قلب، بیخوابی و اضطراب و سردرد حتی خطر مرگ به همراه دارد. در ادامه مقاله به عملکرد‌های مثبت و منفی این ماده بیشتر خواهیم پرداخت.
کافئین حاوی آلکالوئیدی به نام متیل‌گزانتین است. باور بر این است که این ماده شیمیایی در کافئین گیرنده‌های آدنوزین یا گیرنده‌هایی را که به ما می‌گویند چه زمانی به خواب برویم، مختل می‌کند.
در واقع این همان چیزی است که هوشیاری، تمرکز و حافظه بهتر موقتی پس از نوشیدن یک فنجان قهوه را موجب می‌شود.
این اختلال و وقفه به دوپامین اجازه می‌دهد که برای مدت زمان طولانیتری در بدن باقی بماند و به حفظ احساس خوب کمک کند.
این ماده با تحریک مغز و سیستم عصبی مرکزی، به شما کمک می‌کند تا هوشیار باشید و از بروز خستگی نیز جلوگیری می‌کند.
کافئین سبب ایجاد طعم تلخی می شود. این ماده، محرک سیستم عصبی همراه با اثرات روان درمانی و همچنین تحریک کننده سیستم تنفسی است. کافئین ضربان قلب را بالا برده و ادرار آور است.
نوشیدن بیش از حد قهوه می‌تواند به تحریک‌پذیری و عصبی شدن فرد منجر شود.
کافئین از جذب مواد معدنی خصوصاً آهن جلوگیری می‌کند و با توجه به اثر آن بر انقباض عروق خونی، مصرف آن برای مبتلایان به فشار خون، با ریسک بالا همراه است.
اثر کافئین بر مغز، زود از بین می رود و بر خلاف دیگر مواد محرک یا الکل، تأثیر آن موقتی و کوتاه مدت است.
در بسیاری افراد، مصرف کافئین مشکلی در تمرکز یا فعالیت های مغزی ایجاد نمی کند و به همین دلیل، انواع نوشیدنی های کافئین دار هنگام کار مورد استفاده قرار می گیرند.
مصرف مداوم کافئین می تواند منجر به عادت به این ماده شود؛ به طوری که با مصرف نکردن آن بدن نسبت به ماده آدنوزین بیش از حد حساس می شود و همین امر سبب افت فشار خون می گردد. پایین آمدن فشار خون منجر به سردرد و دیگر علائم می شود.
تحقیقات اخیر نشان می دهند که مصرف کافئین (موجود در قهوه) احتمالاً خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را کاهش می دهد. البته در این مورد هنوز باید تحقیقات زیادی صورت گیرد.
مصرف بیش از حد کافئین می تواند سبب مسمومیت گردد. علائم این مسمومیت عبارتند از، بی قراری، عصبی بودن_، هیجان، بی خوابی، سرخی صورت ، ادرار بیش از اندازه و ناراحتی های گوارشی. این ناهنجاری در برخی افراد پس از مصرف روزانه 250 میلی گرم کافئین حادث می شود.
مصرف بیش از 1__ گرم کافئین در روز می تواند منجر به گرفتگی ماهیچه ای، افکار و صحبت پریشان و نامربوط، تنش های روانی و... شود.
مسمومیت کافئین سبب بیماری هایی که علائم آنها شبیه به ناهنجاری های وحشت یا بیماری های مربوط به اضطراب است می شود.
هر چند مصرف معقول کافئین، مشکلات خاصی را در انسان به وجود نمی آورد اما این ماده برای بسیاری از حیوانات از جمله سگ و اسب به دلیل تفاوت در سوخت و ساز کبدشان، ماده ای سمی محسوب می شود.
اخیراً یک تحقیق جالب نشان داده است که مصرف کافئین، می تواند خطر ابتلا به دیابت ملیتوس را تا 50 درصد کاهش دهد. اگر چه این بیماری در ابتدا در بیمارانی مشاهده می شد که مقدار زیادی قهوه (7 فنجان در روز) مصرف می نمودند، اما امروزه به این نتیجه رسیده اند که کافئین سبب بهبود بیماری دیابت می شود.
منبع اصلی کافئین بین مواد غذایی مختلف، دانه قهوه می باشد. محتوای کافئین در مواد غذایی بسیار متغیر است. در سال 2004م، در اتیوپی درختانی پیدا شد که یک پانزدهم گیاهان کافئین دار، کافئین داشتند. احتمالاً در آینده نزدیک، از این گیاهان جدید برای تهیه ی نوشیدنی های قهوه که میزان کمتری کافئین داشته باشند، استفاده می شود.
ـ شکلات:
شکلات تلخ و شیرین: 875 میلی گرم در هر کیلوگرم
شکلات شیری: 100 تا 210 میلی گرم در هر کیلوگرم
-کاکائو: 17 میلی گرم در هر لیتر
ـ قهوه:
قهوه ای که خوب دم شده: 130 تا 160 میلی گرم در هر لیتر
قهوه بدون کافئین: 13 تا 20 میلی گرم در هر لیتر
قهوه فوری: 130 تا 400 میلی گرم در هر لیتر
اسپرسو: 3400 میلی گرم در هر لیتر
ـ چای و دیگر موادی از این قبیل که آنها را دم می کنند:
چای سیاه (دم کرده): 85 تا 370 میلی گرم در هر لیتر
چای فوری: 120 میلی گرم در هر لیتر
چای سبز: 85 میلی گرم در هر لیتر
چای سفید: 68 میلی گرم در هر لیتر
به کافئین موجود در چای، گاهی تئین هم گفته می شود، چون قبلاً تصور می کردند که کافئین موجود در چای، چیزی جدای از کافئین موجود در قهوه می باشد.
ـ نوشیدنی انرژی زا: 350 میلی گرم در هر لیتر. در برخی کشورها این میزان کافئین را تا 135 میلی گرم کاهش می دهند.
ـ نوشیدنی غیر الکلی (کافئین دار): 100 تا 270 میلی گرم در هر لیتر
ـ قرص های کافئین: حاوی 200 میلی گرم کافئین می باشند.
در کشورهای اتحادیه اروپایی، هر ماده ای که میزان کافئین آن، بیش از 150 میلی گرم در لیتر باشد باید روی بسته آن هشدار داده شود. گاهی حتی روی بطری نوشابه های انرژی زا هم این هشدار به چشم می خورد. در بیشتر کشورها، کافئین را جزو مواد طعم دهنده تقسیم بندی می نمایند.
گفته می شود که کافئین بر مغز با مسدود کردن راه گیرنده های آدنوزین عمل می کند. با مسدود شدن راه گیرنده های سلول های عصبی، آدنوزین فعالیت سلول های عصبی را کند می کند. این فرایند معمولاً هنگام خواب اتفاق می افتد. مولکول کافئین بسیار به آدنوزین شبیه است و راه همان گیرنده ها را می بندد، اما نمی گذارد که فعالیت سلول های عصبی کند شود. در عوض، کافئین فعالیت گیرنده ها و همچنین فعالیت خود آدنوزین را متوقف می کند. با افزایش فعالیت سلول های عصبی، هورمون اپینفرین آزاد می شود. با آزاد شدن این هورمون، فرایندهایی حادث می شوند، از جمله بالا رفتن ضربان قلب، بالا رفتن فشار خون، افزایش جریان خون در ماهیچه ها، کاهش جریان خون در پوست و اندام های داخلی و همچنین ترشح گلوکوز از کبد.
خواص فیزیکی:
خواص شیمیایی کافئین:
کافئین یک محرک سیستم عصبی مرکزی است. مکانیسم عملکرد درگیر بطور برگشت پذیر عمل آدنوزین را در برخی گیرنده ها مسدود می کند و بنابراین سیستم عصبی را تحریک می کند. مولکول کافئین می تواند به این ترتیب عمل کند؛ زیرا ساختار مولکول آن شباهت زیادی به مولکول آدنوزین دارد، به ویژه در بخشی که مربوط به پایه نیتروژن آدنین است.
کافئین یک آلکالوئید است و توسط حلقه های پیریمیدیندیون و ایمیدازول ایجاد می شود که با هم ترکیب می شوند. لازم به ذکر است که پیریمیدیندیون یک حلقه 6 عضوی است که دارای 2 اتم نیتروژن است در حالی که یک حلقه ایمیدازول یک حلقه 5 عضوی است که دارای 2 اتم نیتروژن است.
انسان ها از عصر حجر کافئین مصرف کرده اند. افراد اولیه دریافتند که جویدن بذر، پوست یا برگ برخی گیاهان اثرات کاهش خستگی، تحریک آگاهی و افزایش روحیه را دارد. فقط بعداً مشخص شد که اثر کافئین با قرار دادن چنین گیاهانی در آب گرم افزایش می یابد. بسیاری از فرهنگ ها افسانه هایی دارند که کشف چنین گیاهانی را به افرادی که هزاران سال پیش زندگی می کردند نسبت می دهند.
طبق یکی از افسانه های معروف مغولستان، امپراطور چین شنونگ، که مشهور است در حدود 3000 سال قبل از میلاد سلطنت کرده است، به طور تصادفی کشف کرد که وقتی برخی از برگها در آب جوش می افتند ، یک نوشیدنی معطر و ترمیم کننده حاصل می شود.
تاریخچه اولیه قهوه مبهم است، اما یک افسانه مشهور کشف آن را به اتیوپی، دنبال می کند. طبق این افسانه، یک چوپان به نام کالدی بزهایی را مشاهده می کند که شب ها پس از گشت و گذار در بوته های قهوه سرخوش و بی خواب می شوند و با امتحان توت هایی که بزها خورده بودند، همان نشاط را تجربه می کنند. اولین ادبیات در مورد قهوه ممکن است اشاره ای به بانچوم در آثار پزشک رازی ایرانی قرن 9 باشد.
در اواخر قرن شانزدهم میلادی، استفاده از قهوه توسط یک ساکن اروپایی در مصر ثبت شد و تقریباً در همین زمان در خاور نزدیک مورد استفاده عمومی قرار گرفت. قدردانی از قهوه به عنوان یک نوشیدنی در اروپا، جایی که برای اولین بار به عنوان “شراب عرب” شناخته شد، مربوط به قرن 17 است. در این زمان “قهوه خانه ها” تأسیس شد، اولین بار در قسطنطنیه و ونیز افتتاح شد. در انگلیس، اولین قهوه خانه ها در سال 1652 در لندن، در خیابان مایکل کوچه ، کرن هیل افتتاح شد. آنها به زودی در سراسر اروپای غربی رواج یافتند و نقش مهمی در روابط اجتماعی در قرن 17 و 18 داشتند.
در 16 گونه مختلف کافئین را می توان یافت که محبوب ترین آنها قهوه است: Coffea arabica و Coffee canephora و گیاهان چای. این ماده همچنین در برگهای یربا مات و دانه های گوارانا (هر دو در آمریکای جنوبی تولید می شود) یافت می شود.
کافئین بیشتر از گیاهان مختلفی بدست می آید که با این هدف کشت می شوند. برگ های چای یا قهوه حاوی حداکثر 5٪ کافئین هستند. کافئین با استخراج با استفاده از حلال های آلی جدا شده و از طریق یک استخراج فشار بالا حداکثر مقدار ممکن کافئین بدست می آید. چند روش برای تهیه کافئین در آزمایشگاه های شیمیایی وجود دارد.
استخراج کافئین یک فرآیند مهم صنعتی است و می تواند با استفاده از تعدادی حلال مختلف انجام شود. بنزن، کلروفرم، تری کلرواتیلن و دی کلرومتان در طول سالها مورد استفاده قرار گرفته اند اما به دلایل ایمنی، اثرات زیست محیطی، هزینه و عطر و طعم، با استفاده از روشهای اصلی زیر جایگزین شده اند:
کافئین یک سیستم عصبی مرکزی و محرک متابولیکی است، و به صورت تفریحی و پزشکی برای کاهش خستگی جسمی و بازگرداندن هوشیاری ذهنی در صورت بروز ضعف یا خواب آلودگی غیرمعمول استفاده می شود. کافئین ابتدا سیستم عصبی مرکزی را در سطوح بالاتر تحریک می کند، این امر با افزایش ضربان قلب، بهبود جریان خون در عضلات، باز کردن مجاری هوایی برای کمک به تنفس و آزاد کردن انرژی ذخیره شده از کبد برای تأمین سوخت اضافی برای بدن انجام می شود. در نتیجه باعث افزایش هوشیاری، جریان فکری سریعتر و واضح تر، افزایش تمرکز و هماهنگی عمومی بهتر بدن و بعداً در سطح نخاع در دوزهای بالاتر می شود.
مقدار دقیق کافئین لازم برای تولید اثرات از فردی به فرد دیگر بسته به اندازه بدن و میزان تحمل آن نسبت به کافئین متفاوت است. کمتر از یک ساعت طول می کشد تا کافئین بر بدن تأثیر بگذارد و دوز خفیف در طی سه تا چهار ساعت از بین می رود. مصرف کافئین نیاز به خواب را از بین نمی برد؛ فقط احساس خستگی را به طور موقت کاهش می دهد.
با این تأثیرات، کافئین یک ماده ارگونرژیک است؛ یعنی افزایش ظرفیت برای کار ذهنی یا جسمی.
مطالعات اخیر نشان داده است که کافئین و قهوه می توانند شروع آلزایمر را به تأخیر بیندازند، حتی در سالمندان که قبلاً نوعی زوال عقل خفیف داشته اند. به نظر می رسد که کافئین باعث انسداد التهاب در مغز، به ویژه گیرنده های آدنوزین می شود.
در حالی که برای انسان نسبتاً ایمن است، به دلیل توانایی بسیار ضعیف در متابولیسم این ترکیب، کافئین برای برخی دیگر از حیوانات مانند سگ، اسب و طوطی سمی تر است. کافئین، به عنوان مثال، تأثیر بسیار چشمگیری روی عنکبوت ها نسبت به اکثر داروهای دیگر دارد.
کافئین ماده ای است که در مقادیر زیاد، به ویژه در مدت زمان طولانی، می تواند منجر به بیماری تحت عنوان “کافئین” شود. کافئینیسم معمولاً ترکیبی از اعتیاد جسمی و طیف وسیعی از شرایط ناخوشایند جسمی و روحی از جمله عصبی بودن، تحریک پذیری، اضطراب، لرزش، کشیدگی عضلات (هایپر رفلکسی)، بی خوابی و تپش قلب است. (تحت تعریفی سفت و سخت از اعتیاد ، به معنای فرآیند افزایش مصرف ، “وابستگی به کافئین” اصطلاح توصیفی تر خواهد بود. بعلاوه، از آنجا که کافئین تولید اسید معده را افزایش می دهد، مصرف زیاد آن به مرور زمان می تواند منجر به زخم معده، ازوفاژیت فرسایشی و ریفلاکس معده و مری شود.
چهار اختلال روانپزشکی ناشی از کافئین وجود دارد که توسط راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات ذهنی، شناخته شده است: مسمومیت با کافئین، اختلال اضطراب ناشی از کافئین، اختلال خواب ناشی از کافئین و اختلال مربوط به کافئین که در غیر این صورت مشخص نشده است (NOS).
مصرف بیش از حد حاد کافئین ، معمولاً بیش از 250 میلی گرم (بیش از 2-3 فنجان قهوه دم کرده) ، می تواند منجر به حالت تحریک بیش از حد سیستم عصبی مرکزی شودمسمومیت با کافئین منجر شد. علائم مسمومیت با کافئین ممکن است شامل بی قراری، عصبی بودن، هیجان، بی خوابی، گرگرفتگی صورت، افزایش ادرار، اختلال در دستگاه گوارش، گرفتگی عضلات، جریان فکر و گفتار، ضربان قلب نامنظم یا سریع و تحریک روانی باشد.
در موارد مصرف بیش از حد، مرگ می تواند منجر شود
کافئین در دوزهای کم مصرف می شود اما در دوزهای بالا بسیار سمی است.
در اثر استنشاق یا بلع سمی است.
مشکوک به علت ناباروری است.
قابل اشتعال نیست.
احتمالاً قابل احتراق است.
کافئین موجود در چای و قهوه
طبق سنت ما ایرانیها، کمتر ایرانی است که چای مصرف نکند. مهم‌ترین عنصر موجود در چای کافئین است، به صورت محرک عمل می‌کند و بر سیستم عصبی تأثیر میگذارد. عمل تحریکآمیز بسیار ملایم کافئین کمک به جلوگیری از احساس خستگی می‌کند.
کافئین در نوشیدنیهایی مانند قهوه، چای، شکلات و داروها وجود دارد، البته بیشترین کافئین مصرفی اختصاص به نوع چای و قهوه دارد.
چای یک مدر ضعیف است، نوشیدن چای و قهوه تولید ادرار را تحریک و افزایش می‌دهد. مقدار کم تا متوسط کافئین (به عبارتی 20 تا 200 میلی‌گرم) می‌تواند در انسان یک نمودار ذهنی ایجاد نماید که عموما به عنوان فرحبخش شناخته می‌شود. این مقدار از کافئین موجب کاهش میزان احساس خوابآلودگی یا خستگی میگردد.
مصرف یک فنجان قهوه 100 تا 150 میلی‌گرم کافئین و یک فنجان چای حدود 30 تا 50 میلی‌گرم کافئین دارد.
کافئین در مقادیر کم می‌تواند به عنوان یک تقویتکننده مثبت عمل کند. یعنی حدود 100 میلی‌گرم کافئین می‌تواند در انسان حالت سرخوشی خفیفی ایجاد کند. در حالی که مصرف حدود 300 میلی‌گرم آن نه تنها به عنوان تقویتکننده مثبت عمل نمیکند بلکه می‌تواند موجب افزایش اضطراب و ناراحتی خفیف شود.
معمولاً وقتی کافئین مصرفی بالای 250 میلی‌گرم باشد و یکسری علائمی مانند عصبانیت، بیقراری، صورت قرمز و اختلال معدهای رودهای هم وجود داشته باشد دلیل بر مسمومیت است.
البته کافئین یک نیمه عمر نسبتا کوتاه داشته (حدود 3 تا 6 ساعت)، بنابراین مسمومیت با آن به طور سریع رفع میگردد و عواقب مهمی به جا نخواهد گذاشت.
افرادی که نشانههای اضطراب، بینظمی قلبی، التهاب مری، بیخوابی دارند و همچنین خانمهایی که بیماری به نام فیبرکیستیک پستان دارند باید مصرف کافئین را کاهش داده یا قطع کنند.
افرادی که به مقدار زیاد چای و قهوه مصرف می‌کنند در صورتی که تصمیم دارند آن را ترک کنند، نباید در ایامی باشد که کارهای مهم انجام میدهند مثلاً برای دانشجویان نباید در فصل امتحانات باشد علت این توصیه آن است که در بعضی افراد که اقدام به ترک می‌کنند ممکن است یکسری ناراحتی مانند سردرد و خستگی، اضطراب و تحریک‌پذیری ایجاد شود.
نکته مهم این است که مصرفکنندگان باید به صورت تدریجی مصرف محصولات حاوی کافئین را کنار بگذارند.
چای سیاه بیشترین مقدار کافئین را در انواع مختلف چای دارد. یک فنجان قهوه حدوداً ۱۳۷ میلی‌گرم در هر فنجان کافئین دارد، اما کافئین چای سبز در همین مقدار، بیشتر از ۳۵ میلی‌گرم نخواهد بود. به‌طور متوسط هر فنجان چای سیاه حدود ۴۷ میلی‌گرم کافئین دارد. اگر به دنبال ترک قهوه هستید اما همچنان به مصرف کافئین به ویژه در هنگام صبح نیاز دارید، چای سیاه برای صبحانه انتخاب بسیار مناسبی خواهد بود. این چای کافئین بیشتری نسبت به کافئین چای سبز دارد و به همین دلیل بهتر است که چای سیاه را در هنگام صبح و چای سبز را در هنگام ظهر بنوشید.
به طور کلی می‌توان گفت چای سبز با کیفیت و کمیت آنتی اکسیدانی خود از چای سیاه جلوتر است. اما کافئین موجود در چای سیاه بیشتر از چای سبز است.
مزایای کافئین برای سلامت
مزایای کافئین برای مو
به منظور دستیابی به مزایا و کاستن از اثرات منفی آن، لازم است آن را به اندازه مصرف کنید. میزان ایمن مصرف کافئین ۵۰۰ میلی گرم در روز است. البته، زنان باردار و افرادی که مشکلات قلبی یا فشار خون بالا دارند باید کمتر از این میزان کافئین مصرف کنند. به طور متوسط یک فنجان قهوه ی فوری حاوی ۸۰ تا ۱۰۰ میلی‌گرم کافئین است. قهوه‌های قوی‌تر کافئین بیشتری دارند. چای کافئین کمتری دارد، مگر اینکه به خوبی دم شده باشد.
پس، بشتابید و از فنجان قهوه‌ی خود لذت ببرید تا مزایای آن را بچشید. البته، در حین نوشیدن قهوه، در مورد کافئین موجود در نظرات و پیشنهادهای خود را در قسمت «بیان نظر» بنویسید.
پس از دهه‌ها بحث و پژوهش‌های متناقض، هنوز پاسخی قطعی در مورد مقدار کافئین ایمن در طول بارداری وجود ندارد اما برای رعایت جانب احتیاط، کارشناسان توصیه می‌کند که جذب کافئین خود را به روزانه کمتر از ۲۰۰ میلی‌گرم در روز محدود کنند.
به‌طورکلی، وقتی یک لیوان قهوه می‌نوشید، کافئین از جفت عبور می‌کند و وارد مایع آمنیوتیک و جریان خون جنین می‌شود. اگرچه بدن شما طبق روال همیشگی دست به کار سوخت‌وساز کافئین و دفع آن می‌شود، اما بدن کودکتان هنوز در حال رشد است و پردازش کافئین برای او زمان بسیار بیشتری می‌برد. در نتیجه، جنین مدت بسیار طولانیتری نسبت به شما در معرض اثرات کافئین می‌ماند.
آیا شما م به مصرف مواد کافئین دار همچون چای و قهوه و .. اعتیاد دارید. همین الان تصمیم به ترک این اعتیاد در دوران قاعدگی بگیرید چرا که کافئین حالتی نا آرام برای عظلات به وجود می آورد که در دوران قاعدگی درد پریودی شما را بیشتر می کند.
